Worstelen met woorden
Vannacht werd ik wakker door een ingeving. Dat klinkt romantischer dan hoe ik het ervaarde. Veel liever slaap ik ’s nachts. Al een paar weken stoei ik met woorden. Met dit verhaal bleef ik rondjes lopen in mijn hoofd. Ik neem je even mee in hoe dat ongeveer ging.
Regels en ruimte
Met mijn achtergrond in de communicatiesector weet ik hoe belangrijk het kiezen van de juiste woorden is. Als je mensen wilt aanspreken, moet je hun taal spreken. En mooier nog, de woorden gebruiken die zij zelf zouden kiezen. Ik ken veel regels omtrent het schrijven van een goed verhaal. En die beperken me.
Want, mijn reactie is: als er goede regels zijn, dan probeer ik me eraan te houden. Echter, dat werkt verlammend in het creatieve proces. Zo noem ik het maar even, iets in de wereld zetten, klinkt ook zo vaag. Ik weet; er is beweging en ruimte nodig. Met iedere dag een stapje kom je verder dan ineens een halve marathon. Iedere dag een stapje. Maar er is ook zoiets als creatieve flow. En dat gaat veel meer over je gevoel volgen. Durven. Ruimte scheppen om fouten te maken. Op je bek gaan en weer opstaan. Vooral dat laatste is essentieel.
Meestal is het windstil
Iedereen die zichzelf niet creatief noemt, kan nog denken dat een creatieve ingeving zo tegen je gezicht aanwaait en dat je dat inademt en dat er vervolgens de mooiste creaties uit je pen, potlood of kwast vliegen. Ik kan je droom bij deze lekprikken, dat gebeurt bijna nooit.
Durven en doen
Het is een kwestie van: iedere dag doen, ‘kilometers maken’ noemen ze dat in de paardenwereld. Doorgaan. Beginnen en stapjes blijven zetten. En dan ineens, per ongeluk, als je even niet oplet, dan zit er soms een pareltje tussen. Die kun je vervolgens, nog steeds twijfelend, in je etalage zetten. De 95% aan knudde ‘werk van basisschool niveau’, die moet je in de prullenmand durven kieperen. Dat is misschien nog wel het moedigste wat je kunt doen.
Parkeer je ego en luister
Van je ego blijft weinig over. Als een klant het niet ‘mooi’ vindt, dan kun je een betoog houden, maar het haalt meestal weinig uit. Een mening is gebaseerd op een persoonlijk gevoel, het zegt weinig over de realiteit… En het is dus niet per se de waarheid, maar wel zijn/haar gevoel. En ook zegt het niet alles over je werk, het is meestal wel leidend.
Als ‘wannebe creative’ er staat je één ding te doen; schrijven, schrappen, peuteren, schaven en polijsten tot je een glimlach ziet. Als het je eigen glimlach is, dan mag je werkje bewaard worden ergens in een la. Als het de glimlach van de klant is, dan krijg je binnenkort betaald 😉
Vastlopen of ploeteren
Ik dwaal af. Terug naar het creatieve proces. Het is dus 95% ploeteren. Dat moet je leuk vinden, anders hou je het niet vol. Als je het mooi werk vindt, kun je het na 30 jaar ploeteren je passie noemen. Voor mij voelt het niet echt als een keuze, het moet eruit, anders loop ik vast. Mensje van Keulen had een punt: ‘Schrijven is ellendig, maar niet schrijven is ellendiger’.
Je voelt het inmiddels wel aan, ik kies vandaag niet de meest attente bewoording. Het is een rauw verhaal. Ik ben op zoek naar mijn ‘tone of voice’. Ik doe dat lekker veilig vanuit mijn eigen huis. Maar iedereen kan erop schieten als ik het publiceer. Misschien doe ik dat niet. Want meestal is het beter om die 95% zooi voor jezelf te houden. Net als je dagboek. Je ‘ei’ leggen en weer doorgaan met m’n leven. En misschien kan ik er later nog een mooi ritueel vuurtje van stoken. Want, trust me, ik ga in een grot wonen als iemand dat leest.
Kan dit het daglicht verdragen?
Anderzijds…als je nooit iets van jezelf laat zien, kunnen mensen je ook niet leren kennen. En vaak is het lekprikken even kort pijnlijk, maar kun je daarna wel weer verder. Erover praten, processen, ruimte scheppen en licht schijnen op je donkerte. En in geval van mijn schrijfsels: publiceren dus.
Slik. Dus, welkom in mijn hoofd, soms praat ik een beetje lomp. Maar meestal wel met een vriendelijk intentie. Ik zet vandaag weer een stapje.